Bryce / Zion
Gisteren aan het eind van de middag hebben we nog een wandeling gemaakt in Bryce Canyon. We wilden eigenlijk de Navajo trail lopen maar omdat we die blijkbaar ergens gemist hebben zijn we maar gestart met de Queens’ trail. Bij deze wandeling daal je af in de canyon. Het is heel bijzonder om tussen de zgn. hoodoo’s te lopen. Heel anders dan wanneer je van bovenaf het hele schouwspel bekijkt. Het lijkt soms een verstild landschap. Vanuit de Queen’s trail kon je de terugweg via de Navajo trail lopen. Het is een fikse klim om weer terug op rim niveau te komen. Onderweg komen we nog een bordje tegen met ‘Navajo trail closed’. We hadden dus sowieso niet het eerste deel van deze wandeling kunnen lopen.
Vandaag hebben we maar een kort ritje (85 mijl) naar Zion National Park. De route loopt via Red Canyon. Na deze canyon verandert het landschap weer in groene bossen en weiden met koeien en paarden. Vlak voor Zion verschijnen er ineens weer hoge rotsen in mooie kleuren en de weg gaat weer behoorlijk omhoog via verscheidene serpetine bochten. Ook moeten we nog door een tunnel rijden, die niet zo hoog is (13.1 feet) en aan de zijkanten nog lager; onze camper is 13 feet hoog. Je moet dan ook in het midden van de rijbaan rijden; verkeer uit tegengestelde richting wordt even gestopt door een parkranger (kosten 15 dollar). Meteen naar Watchman campground in Zion National Park gereden. Bij de entree van het park stond aangegeven dat hij vol was. Toch nog maar even vragen. Bleken ze toch nog een plek te hebben voor een nacht. Het is hier bloody hot en hebben tot in de middag gewacht om iets te ondernemen. Je mag in dit park niet met eigen vervoer rijden en dus zijn er shuttles ingezet. We zijn tot het eind van de canyon, Tempel van Shiwada, gereden en van daar uit gaan wandelen. We wilden de wandeling naar de Narrows lopen maar helaas is deze door het hoge waterstand gesloten en hebben we ons beperkt tot de Riverside wandeling. Het is ons dus ook niet gelukt om hem helemaal te lopen. Zion is een beetje een lief park met veel groen. Volgens Jack vergelijkbaar met de Gorges du Verdon in Frankrijk.
Tot onze verbazing hebben we hier midden in Zion toegang tot internet, waarschijnlijk van het visitor center dat in de buurt ligt. Dit bericht hebben we alvast gepost, de foto’s gaan niet lukken op het trage netwerk. Morgen staat Las Vegas op het programma.
Capitol Reef / Kodachrome / Bryce
Vandaag (18 mei) zijn we vanuit Moab Valley vertrokken voor onze langste rit (260 mijl) van de geplande tour door West-Amerika. Eerst nog een klein stukje highway (vierbaans) en daarna richting het westen de Interstate 70, om na ca. 34 km highway 24 te nemen richting Capitol Reef National Park. De weg naar het park toe is al de moeite waard vanwege de landschappen en de doorgaande weg via het park heeft ook weer magnifieke uitzichten. Nadat we het park verlaten hebben zijn we via de Scenic Byway 12 richting Kodachrome Basin State park gereden. Geweldig deze ‘toeristische’ route; het verkeer is minimaal en we rijden door geweldige landschappen die continue varieren van oases in het groen, bossen, canyons en bergketens in altijd weer andere kleuren. Echt een aanrader. De route ging door Dixie National Forest, Escalante Canyons en boven langs de Grand Staircase Escalante National Monument. Vervolgens bij Cannonville richting Kodachrome. Gelukkig hadden we een paar dagen geleden via internet een plek gereserveerd in het park, de campground was nu ‘full’. We staan op een mooi plekje met een geweldig uitzicht. Jack is nu aan het koken en daarna gaan we nog een wandeling maken en vanavond van een mooie zonsondergang en een mooie sterrenhemel genieten.
Gisteravond nog een mooie wandeling gemaakt in Kodachrome Park. In het park zie je een soort schoorstenen die door het licht en de kleur van de lucht steeds andere kleuren en schaduwen laten zien. By the way Kodak (van de fotorolletjes als jullie die nog kennen ? . . . . ) heeft toestemming gegeven om het park zijn naam te geven vanwege de kleuren en contrasten. Vanochtend zijn we naar Bryce Canyon National Park gereden; het was maar een kort ritje. We hebben een schaduwrijke plek op de campground van Ruby’s Inn. Omdat je hier pas om 12.00u hoeft uit te checken stond er nog iemand op de ons toegewezen plek. We hebben onze camper geparkeerd en zijn al een wandeling gaan maken in Bryce Canyon. Het is werkelijk geweldig, al die kleuren en het groen er tussen. Soms lijkt het net alsof bovenop al die toppen een klodder cement is gelegd (Was ENCI soms hier?!). We hebben gelopen van Bryce Point via Inspiration Point naar Sunset Point. Je hebt gelijk Marc, ik (Elly) vind Bryce misschien ook wel mooier als de Grand Canyon. Jack vindt dat weer niet. Ik denk dat het zoiets is als het plein van Salamanca en Sienna. Ze zijn beiden zeer fraai, maar anders, en de voorkeur is zeer persoonlijk. Daarna maar eens gaan kijken of ons plekje op de campground vrij is. Na de hitte van vanmiddag gaan we aan het eind van de dag nog een stukje wandelen in de canyon.
Huishoudelijke mededelingen:
Paasjes: Goed te horen dat jullie gezond en wel zijn aangekomen en ondanks de aswolk toch maar een halfuurtje vertraging hebben ondervonden.
Marc: Het rijden met de oversized camper gaat steeds beter ik kan de bochten nu al op twee wielen maken.
Hans, gefeliciteerd met je 16e verjaardag en maak er een leuk feest van aan de “Stamtisch”.
San Juan Skyway 2 / Arches / Canyonlands / Dead Horse Point State Park
Afgelopen nacht is het flink koud geweest. Ik (Elly) heb mijn nachthemd met daaronder mijn thermobroek aangetrokken. Sexy he!! Ik heb het in ieder geval niet echt koud gehad. Vandaag het tweede gedeelte van de San Juan Skyway gereden onder een wolkenloze blauwe lucht met in het begin nog witte velden van de vorst. Het was gisteren toch een goed idee om niet door te rijden toen het weer slechter werd. Vorig jaar in Roemenie hebben we zo’n zelfde ervaring gehad, we waren ook gestopt toen het regende, en zie daar, de volgende dag hadden we ook een blauwe lucht. Het is altijd een gokje, maar het werkt soms. De zon warmde het hooggebergte al behoorlijk op. De typische berkenbossen waren nog geheel bladerloos. De bergreuzen lagen onder een dik pak ijs en verse sneeuw en dat was een schitterend gezicht. We hebben het stadje Telluride bezocht; bekend van de verschillende soorten mijnbouw, maar nu vooral een charmante stad met victoriaanse huizen en als skigebied. Daarna kwam nog de Lizard Head pass (10220 feet, ruim 3000 meter). Kortom de San Juan Skyway is wat ons betreft een echte aanrader. Het verste punt richting het oosten hebben we inmiddels bereikt, we gaan nu weer richting het westen rijden. In Dolores nog maar weer eens inkopen en een wasje gedaan en nu zitten we te genieten van een lekker zonnetje (zondag 16 mei, 15.00 uur).
Gisteravond wilden we eens niet zelf iets te eten maken en omdat we toch op loopafstand van Dolores op de campground lagen, zijn we op zoek gegaan. In het eerste restaurant werd je uitgerookt door het oude frietvet. Dan toch maar naar het al eerder geziene restaurant Pondorosa nemen. Je vraagt je soms wel eens af wat een Amerikaan onder een restaurant verstaat. In ieder geval zou in Nederland in zo'n restaurant niemand een tweede keer gaan eten. Vandaag waren we eens niet zo supervroeg wakker (07.00 uur). Hadden we trouwens al verteld dat we onze matrassen individueel vwb de hardheid kunnen instellen, dat is ook luxe. De weg naar Arches National Park loopt van Colarado naar Utah. Weer geen alcohol, in de restaurants wel te verstaan, in de camper is voldoende aanwezig. Het eerste deel van de route gaat door landbouw- en veeteeltgebieden. We hebben zelfs een echt cowboy gezien tussen zijn koeien. Voordat het National Park begint zie je al diverse rotsformaties, bijvoorbeeld in de vorm van een kerk. Hier kwamen we een Schweitzer tegen die de helft van de tijd in Amerika en de andere helft in Zwitserland woonde en werkte. Ook hebben we al een eerste boog (Arch) gezien. Vlakbij de ingang van het park hebben we een campground (Moab Valley). Er staan hier gelukkig veel bomen. Het is de eerste dag echt hotty hier in de States. Nadat we iets gegeten hebben zijn we naar het park gereden. We hebben er diverse Arches gezien maar hebben niet echt veel gelopen vanwege de hitte. Er is maar een weg in het park dus die moet je ook weer terugrijden. De terugtocht liet nog een paar mooie plaatjes zien. Het is heel bijzonder hoe al die bogen en ‘figuren’ zich gevormd hebben door de natuur. We vonden het er wel erg druk, soms kreeg je geen parkeerplek. We vroegen ons af hoe dit in het hoogseizoen gaat en dan bij nog hogere temperaturen. By the way . . . . geen alcohol in restaurants bleek gelukkig niet overal zo te zijn . . . . . . . . De lokale Chardonay en Pinot Gris is zeer aan te bevelen, evenals het restaurant waar we gegeten hebben (Buck’s Grill).
De tweede dag in Moab / Utah zijn we naar het Canyonlands National Park en naar Dead Horse Point State Park geweest. Canyonlands was voor ons een verassing. We hadden over dit park niet veel gelezen of gehoord en hebben het onbevangen op ons af laten komen. In het park zijn heel veel wandelroutes aangegeven en gemarkeerd. De meesten gaan naar mooie uitkijkposten. Wij hebben een tweetal korte trails gedaan en deze waren zeer fraai. Dit is een park om zeker nog een keer te doen en dan vooral om veel wandelingen te maken. De uitzichten op de canyon zijn geweldig en af en toe vang je een glimp op van de Colorado River. Horsepoint State Park is ook mooi maar erg klein en de enige echte highlight is een blik op de Colorado river waarbij deze een u-bocht maakt in de vorm van een hoefijzer. Op het moment dat wij er waren was er een heus onweer met stevige regenval. Wij hebben nadat de regen vrijwel voorbij was nog enkele foto’s gemaakt en die zijn door de donkere wolken toch nog speciaal geworden. Morgen woensdag 19 mei gaat onze reis verder naar Kodachrome State Park. Hier staan we met ons campertje midden in het park en beschikken dan niet over wifi.
Huishoudelijke mededelingen:
We hebben nog een paar foto’s geplaatst die gemaakt zijn door Maria tijdens onze ontmoeting bij Lake Isabella. Guy: bij de foto’s van de voorbereiding staat ook een foto met de hele route, de dunne blauwe lijn is de route die wij volgen. Gelukkig voor M&M dat jullie het vliegtuig retour hebben gehad, we zijn zeer benieuwd hoe het met de Paasjes is gegaan, zij zouden afgelopen weekend terugvliegen vanuit Francisco. Er zijn twee M&Mutjes actief die reageren op onze website en er is al een kleine broeder en zuster strijd ontstaan. De zichzelf enige echte M&M noemende (smelt in de hand niet in de mond) zijn de M&Mutjes uit Urmond waarvan de man in het archiefwezen is terecht gekomen. (kon ook niet zo goed leren op school). De andere zijn mijn onvolprezen neef en eega uit Zeist. Beide koppels voldoen aan het M&M criteria. Wij bemoeien ons er niet mee, wij willen geen herrie op de webvloer.
Mesa Verde / San Juan Skyway
Bij het vertrek uit Monument Valley kun je nog een tijd lang genieten van al die rode rotsformaties die zo bekend zijn uit de cowboyfilms. De beroemde weg ernaar toe hebben wij nu in tegengestelde richting gereden. Nog even omkijken, fotootje maken en dan doorrijden. Onderweg zijn we nog gestopt bij het Four Corner Monument. Hier komen de staten Utah, New Mexico, Arizona en Colorado bij elkaar. Helaas was het monument under construction.
Wel weer de bekende Indiaanse marktkraampjes met sieraden, etc. Op een bord stond getekend hoe het nieuwe monument uit gaat zien. Daarna door richting Mesa Verde. Dit wat minder bekende nationale park, een World Cultural Heritage Park, is een waar motorparadijs met veel bochten. Ook met de RV is het natuurlijk een prachtige rit door het park. Het hoogste punt in het park is het Park Point Overlook met 2613 meter. Even koffie gedronken (een halve liter is een kleine koffie) en doorgereden naar Spruce Tree House. Dit is een cliff dwelling die al in de 5 t/m 13 eeuw bewoond werd door de Pueblo’s/Anasazi, die om verscheidene redenen waaronder gebrek aan water weer vertrokken zijn. Het is ontdekt in 1888 door twee local ranchers. De cliff dwelling is voor ca 90% origineel en intact. In het park staan nog enkele van deze huizen maar die kunnen alleen onder leiding van een rancher bezocht worden en aangezien Jack hoogtevrees heeft (je moet nl een ladder van 30 meter verticaal naar beneden) en ik dat eigenlijk ook niet zo goed durf hebben we deze maar overgeslagen. Bij de lodge in het park hebben we heerlijk gegeten. De bediening was er zelfs gekleed in zwart/wit en we hadden een prachtig uitzicht op het park. We hebben op een campground buiten het park gestaan. Waarschijnlijk heb ik (Elly) niet zo goed opgelet want je had ook in het park kunnen staan. Maar gezien de hoogte was deze keuze wellicht toch beter ivm de temperatuur ’s nachts.
Vandaag (zaterdag) hebben we het eerste deel van de San Juan Skyway gereden. Deze gaat vanuit Cortez, via Durango, Silverton, Ouray, Telluride, Dolores naar Cortez. Wij zijn tot vlak na Ouray gereden. Het is een zeer bochtige en stijgende weg die over een aantal passen voert waaronder de Molaspass (10910 feet). Hier kwamen de kleinere versnellingen die de automaat bezit goed van pas. Silverton is evenals Durango een oud mijnstadje. Veel huizen herinneren hier nog aan, weliswaar heeft de commercie toegeslagen en zijn hierin allerlei winkeltjes gehuisvest. Ook staan er nog een aantal Victoriaanse huizen. Tijdens onze wandeling door het stadje begon het een beetje te sneeuwen. Daarna verder gereden naar Ouray. De omgeving van Ouray wordt hier het Zwitserland van Amerika genoemd. Onderweg belanden we in een heuse hagel/sneeuwbui en de weg werd helemaal wit. We hebben nog even overwogen om door te rijden naar Dolores maar zijn toch gestopt in een klein gehucht achter Ouray en hebben er een rustige middag van gemaakt. Wat gelezen, ge-internet en een klein wandelingetje gemaakt. Er is hier nergens een eettent te bekennen dus gaan we vandaag zelf aan de slag.
Wat betreft het weer hier hoog in de bergen is het ook aan de frisse kant maar als het zonnetje komt is het echt warm. Als het te warm wordt zullen we iets van de zon jullie kant uitsturen. Kitty, we denken dat Amerika je zeker goed gaat bevallen. Wij zijn positief verrast, het is een heerlijk land om onderweg te zijn. Het is grappig om te zien dat ook anderen die onderweg zijn ons reisblog lezen. Heel veel groeten voor iedereen en tot hoors uit een nu regenachtig Ouray.
Route 66 / Grand Canyon / Monument Valley
Vanmorgen (10 mei) zijn we vroeg vertrokken vanuit Yermo. De oorspronkelijke planning was om naar Needles te rijden, maar bij nader inzien was dit wel een erg korte route. 150 mijl, waarvan een groot deel via de Interstate 40. Dus hebben we besloten om wat verder door te rijden zodat we morgen minder hoeven te rijden en wat vroeger aankomen bij de Grand Canyon en er hopelijk nog plek vrij is op de campground in het park.
De route vandaag biedt weer tal van afwisselende landschappen, rotsige bergen met diverse kleuren afgewisseld met groene heuvels met yuca’s en andere mooie cactusachtigen.
Als onderbreking van de Interstate hebben we een stukje van de Route 66 gereden. In het begin was het erg slecht wegdek maar later werd dit gelukkig beter. Langs de kant veel vergane glorie, maar ook hele lange desolate stukken waar je nauwelijks verkeer tegenkomt en je ook niets ziet langs de weg behalve dan het landschap. Het is een vrij rechte weg en de hoogste snelheid die je mag rijden is 55 mijl. Een enkele keer is er een historisch Route 66 gebouw opgeknapt langs de route. Onze overnachtingplaats is KOA Seligman, deze ligt ook aan de Route 66 op 5280 feet hoogte. Het hele dorp bestaat uit relikwieën uit de tijd van de historische Route 66. Erg leuk om te zien. We hebben in een van de cafés een echte hamburger gegeten. Overdag hebben we een bijna strak blauwe lucht gehad met weer behoorlijk wat wind, dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de hoogvlakte waarop we nu vertoeven. Wat ons opvalt in het verkeer is dat hier iedereen zich aan de snelheid houdt en er niet geduwd wordt om te kunnen inhalen, iedereen wacht gewoon op zijn beurt.
Na vertrek richting de Grand Canyon moesten we eerst nog tanken en hoognodig cash geld halen. Helaas was de bankautomaat bij het Chevron tankstation buiten dienst en moesten we hiervoor naar Williams rijden. Ook deze plaats bezit de nodige Route 66 nostalgie. En ze hebben gelukkig ook een bank. Hierna vervolgen we de weg naar de Grand Canyon. Bij de ingang hebben we voor 80 dollar een pas gekocht die voor alle parken in de USA gedurende een jaar geldig is. Daarna zijn we doorgereden naar Mather campground waar het bij aankomst licht sneeuwde. We kunnen er een plek voor een nacht krijgen, voor een volgende nacht moeten we morgenochtend weer opnieuw naar de office. Het is een krappe plek, maar we staan wel echt geweldig, midden tussen de bomen. Gegeten in de camper en daarna met de shuttlebus richting de echte canyon. Vanuit de bus hebben we al een eerste blik op dit wereldwonder kunnen werpen. Het is echt adembenemend; zo groots. De canyon van Verdon in Frankrijk die ook heel mooi is valt nu helemaal in het niet. De grand canyon doet zijn naam eer aan: 446 km lang, breedste punt 29 km en het diepste punt 1600 meter. We hebben nog een stuk gelopen van de rimtrail en natuurlijk genoten van alle uitzichten in de canyon. Het is erg koud vandaag en onze vierseizoenen jas die we nog gekocht hebben voor deze trip is ons al goed van pas gekomen. We hebben zelfs een beetje sneeuw gehad. Later op de middag werd het iets aangenamer en liet het zonnetje zich weer zien, de wind bleef wel nog koud. Maar op beschutte plekken was het al goed toeven. Volgens Grand Canyon Radio zou het weer morgen beter worden met aangenamere temperaturen. Vandaag is de eerste dag dat we niet vanuit de luie stoel in onze camper kunnen internetten omdat er geen Wifi is.
Na het ontbijt meteen naar de office gegaan om te zien of er weer een plek vrij is waar onze camper kan staan. Deze camping werkt nl alleen met reserveringen (en dat hadden wij niet gedaan) en met de methode wie het eerst komt wie het eerst maalt. Gelukkig kregen we weer een plek, nu een iets grotere. Alleen stonden er nog mensen, je hoeft hier nl pas om 11.00 uit te checken. Maar ook dat was geen probleem, we kregen een bewijs van reservering en dan kunnen we daar later mee langs komen. Wij hadden toch besloten om het deel van de canyon richting Desert View met de overige uitzichtpunten vandaag met de camper te gaan rijden. Het is echt overweldigend en bijna niet te vatten wat je ziet als je op al die verschillende punten staat, de kleuren, de opbouw, de Colorado riviver die je ziet stromen, etc .….. Het is echt heel groots. Nadat we bijna alle uitzichtpunten gezien hadden en we gelunched hebben met zicht op de canyon, zijn we terug naar de camping gegaan om te kijken hoe het met onze reservering zat. Bleek dat ze de plek weer weggegeven hadden aan iemand anders, maar gelukkig hadden ze wel nog een andere plek. Het is weer een mooie plaats in het bos en gelukkig is hij iets groter.
De rest van de dag hebben we weer gebruik gemaakt van de shuttlebus en zijn we naar westend van de canyon gegaan. Hier hebben we stukken gelopen en met de bus gedaan van de Hermits Rest Route. Het is ongelooflijk dat deze canyon er altijd anders uitziet, niet alleen qua opbouw maar ook het licht is geweldig. Aan het einde van de dag werden de kleuren steeds mooier. De Bright Angel trail hebben we helaas niet gelopen, eigenlijk wel jammer want deze liep tot in de kloof, wel een reden om ooit terug te komen. De afgelopen twee dagen hebben we toch maar zelf iets te eten gemaakt, aangezien hier alles op hordes toeristen is ingesteld en er alleen maar selfservice food te krijgen is. We zijn nu doodop van alle indrukken van de afgelopen twee dagen. Morgen gaat de reis verder naar Monument Valley.
Voordat we de Grand Canyon echt verlaten zijn we vandaag nog naar een uitzichtpunt gereden waar gisteren geen parkeerplaats meer was voor de camper. Nog eenmaal genoten van de grootsheid en veel Colorado River; daarna verder richting Monument Valley. Onderweg zijn we nog gestopt bij Little Colorado River Gorge, deze ligt in het Navajo Tribal Park. Het is het hele kleine broertje van de Grand Canyon. Op veel plaatsen kun je allerlei Indiaanse souvenirs kopen varierend van sieraden tot aardewerk. De Indianen wonen in dit gebied in trailers of kleine houten huisjes. Als je in bladen foto’s ziet van Monument Valley lijkt het altijd alsof er niets van bewoning bestaat. Het tegendeel is waar, overal zie je kleine nederzettingen van de Indianen. In Monument Valley hebben we al eerder een plaats op een Gouldings RV gereserveerd. We hebben een mooi uitzicht op de rode rotsen. Vanuit hier kun je een aantal tours maken met een jeep onder leiding van Navajo indianen. Dit hebben we maar niet gedaan aangezien Jack wat last van zijn rug heeft. Deze tochten gaan over onverharde wegen en dus zal het comfort minimaal zijn. Dus liever geen risico. We hebben een stukje gelopen en het Goulding’s museum bezocht en buiten in het zonnetje naar het bekende Western tafereel gekeken die door het zon- en wolkenspel steeds verkleurde. Het echtpaar Goulding is in de jaren ’20 een Trading Post gestart en deden daarbij vooral zaken met de Indianen. Dit is later uitgegroeid tot de Goulding’s lodge, etc. en veel later met een campground en RV site. Nu nog zijn in alle branches Indianen werkzaam. Dankzij Goulding’s is hier ook de cowboyfilm industrie naar toe gehaald. Denk hierbij aan John Ford, John Wayne, etc.
Het is een lang verhaal geworden omdat we de afgelopen 3 dagen geen WIFI hadden. Waarschijnlijk lukt het vandaag nog niet om het op de site te zetten omdat het netwerk hier erg traag is. We gaan het vanavond nog een keer proberen.
Highway I/Morro Bay/Lake Isabella/Ghost Town
Pacific Coastway, Highway 1
Dit is onze eerste echte camperdag. Vanochtend rond tien uur vertrokken nadat we met een Duits gezin nog enige tijd hebben staan praten. Zij waren al twee maanden in de States en hadden nog 3 maanden te gaan. We gaan vandaag highway 1 (scenic drive) rijden van Moss Landing tot aan Morro Bay. Langs deze weg zijn diverse uitzichtpunten en ze zijn allen even prachtig. De Amerikanen noemen dit de mooiste kustroute en dit is helemaal terecht. Met name bij Big Sur is hij zeer fraai. Veel bochten, stijgingen en dalingen, een heel mooie motorweg: wellicht iets voor een volgende keer! Het is werkelijk geweldig en vaak adembenemend mooi. Je rijdt afwisselend langs de kust en door het binnenland. Op sommige stranden liggen ook hier weer de sea elephants. Wat kunnen die beesten stinken. Het ziet wel maf uit al die beesten die liggen te zonnen aan het strand en zichzelf bestrooien met zand. De veel grotere mannetjes hangen de macho uit om de vrouwen te imponeren; het lijken net echte mensen.
We hebben alle tijd genomen om overal te stoppen en van de mooie uitzichten te genieten.
Bij een uitzichtpunt kwamen tientallen ground squirrels tevoorschijn. Ze waren behoorlijk tam, waarschijnlijk door het vele voeren en kwamen tot vlak bij de camper. Ik heb dan ook maar de deur van de camper dichtgemaakt zodat we geen ongenode gasten binnen zouden krijgen. We hebben een geweldige rit gehad vandaag die onze verwachtingen ruim overtroffen heeft. Na aankomst op het RV park (Morro Dunes) zijn we via de duinen naar het strand gelopen. Aan de kust staat nog steeds een behoorlijk harde en frisse wind. Dus bikini en zwembroek blijven nog even in het koffer. Vanavond lekker gegeten bij Fred’s Grill, hier werden in tegenstelling tot wat de naam zou doen vermoeden Japanse gerechten geserveerd. Een heerlijke avocadosalade en beef teryaki gegeten. Maar ook hier weer Amerikaans, zodra je klaar bent met eten krijg je gelijk de rekening om te betalen. Iedereen gaat gelijk weg zodra hij/zij klaar is met eten. Gezellig nazitten kennen ze hier blijkbaar niet, tenminste wij zijn het nog niet tegengekomen. Maar wie weet, we hebben nog een paar weken te gaan. Morgen treffen we als alles volgens planning verloopt Henk, Maria en Tim die dan vanuit Las Vegas ook bij Lake Isabella arriveren, spannend.
Vrijdagochtend waren we weer vroeg wakker, blijkbaar zijn we nog niet helemaal aan de nieuwe tijd gewend. De route van vandaag liep tussen twee sierra’s door met mooie vergezichten. Jack rijdt de bochten met de RV al net zo goed als met de motor. Ongeveer halverwege de rit werd er op grote schaal olie gewonnen doormiddel van jaknikkers. Dit maakte een enigszins desolate indruk. Daarna kwamen we in Bakersfield en daar is het zo plat als een dubbeltje. Erg druk en warm, we missen de koele zeewind al. Nog steeds niet in een echt hele grote supermarkt geweest, in Bakersfield lag hij aan de verkeerde kant van de weg en dat zagen we te laat.
Rond half drie zijn we gearriveerd op de KOA campground Lake Isabella. We hebben een schaduwrijke plaats gekregen. Op deze campground overnachten we 2 dagen. De Paasjes zijn er nog niet maar die moeten ook van verder komen (Las Vegas).
Gisteren rond zes uur zijn Henk, Maria en Tim gearriveerd. Het is echt een bijzonder moment om vrienden hier in USA te treffen. We zijn met zijn allen gaan eten bij Sierra Vista restaurant, Henk en Tim hebben werkelijk een giga steak gegeten. Ik (Elly) zou na een kwart gegeten te hebben al het mes in het varken en in dit geval in de koe hebben laten steken. We hebben natuurlijk veel info uitgewisseld want zij kwamen van Brice, Zion, Las Vegas en Death Valley en daar gaan wij nog naar toe; en de Paasjes gaan nog naar San Francisco waar wij weer vandaan komen.
Zaterdag zijn we een stukje gaan rijden en vandaar uit gaan wandelen in Sequoia National Forest. Dat was nog een heel gedoe om een wandeling te vinden. Amerikanen wandelen namelijk hoogstens 500 meter vanaf de parkeerplek, maar we hebben toch een leuke route kunnen lopen met mooie vergezichten en langs de Kern River gepauzeerd. De route terug naar de camper konden we alleen via de weg lopen. Op de terugweg naar de campground zijn we gelijk wat boodschappen gaan doen. Het was echt zo’n giga grote supermarkt waar ze dan ook werkelijk alles hebben. Bij het verlaten van de supermarkt werd ons nog een Happy Mohters day gewenst and don’t forget to call your mum. Ik ben met Maria nog wat foto’s gaan maken en bij het teruglopen naar onze plek kwam ik iemand tegen waarvan ik dacht, die ken ik. Het was een DSM’er: Dick Mulder. Hij was met zijn gezin gedurende de meivakantie in de USA. Is toch altijd een beetje onwezenlijk om (DSM)collega’s tegen te komen. ’s Avonds in het restaurant kregen Maria en ik een ijsje ter gelegenheid van Mothers’day. Ongelooflijk hoe Amerikanen hiermee bezig zijn.
Zondagochtend hebben we weer afscheid genomen van Henk, Maria en Tim. Zij gaan nu naar Yosemite Park en wij gaan verder naar Yermo. We hebben het gezellig gehad samen en het was zeer apart om elkaar hier te ontmoeten. Onderweg naar Yermo hebben we ook de Joshua trees gezien, en dat zonder in het Joshua Tree Park te zijn geweest.
Yermo ligt vlak bij Barstow en per shuttlebus zijn we naar Calico Ghost town geweest. Het is een oud zilvermijnstadje dat verlaten is en nu omgevormd is tot een toeristische attractie. In bijna alle oude locaties is wel een winkeltje, café of restaurant gevestigd; maar ook een demonstratie van een hoefsmid, een redelijk intact gebleven schooltje uit die tijd, etc.. Ze maken echt overal een kermis cq attractiepark(je) van. Hier zie je ook de Amerikaan in alle maten van slank tot zwaar oversized. Maar desondanks was het toch leuk om er te zijn geweest. Het is nog steeds erg winderig en volgens de campground eigenaar gaat het nog harder waaien. Hij heeft ons de radiofrequentie laten weten waarop we het High Desert weer kunnen beluisteren. Vanavond gegeten bij Penny’s Dinner, we hebben het idee dat we steeds meer in het echte Amerika komen.
Het is leuk om iets van jullie te horen en al jullie berichtjes te lezen.
Huishoudelijke mededelingen:
Steve was niet thuis hij had een etentje met judas Bil.
Maria P.: het wasmiddel is reeds op, kun je nog wat brengen jullie zijn toch in de buurt.
Wim: ik heb in de Kern River vlakbij Lake Isabella de ene na de andere zalm aan de kant gesleurd, en passant ook nog enkele regenboogforellen, kom je ook !?
San Francisco / Moss Landing
San Francisco dag 1
We waren vroeg wakker en zijn na het douchen meteen naar het dorp gewandeld. Eerst ergens ontbeten, scrambled eggs met salad op de vroege ochtend en een zoet broodje als toetje. Door al die heuvels in de stad ben je al snel je oriëntatie kwijt en ook de net verorberde calorieën. Volgens de kaart liepen we richting downtown maar dat bleek bij navraag niet zo te zijn, kaarten maken kunnen ze ook al niet of wij kunnen ze niet lezen. Als je Amerikanen de weg vraagt zeggen ze meteen dat je de bus of taxi moet nemen omdat het veel te lang lopen is. We zijn toch te voet verder gegaan en kwamen, op aanraden van een Amerikaanse, niet uit in Fishermans Warf maar in Marine. Vandaar uit heb je een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. Helaas waren er wel geen terrassen of cafés, daarvoor zijn we toch nog richting Fisherman’s Warf moeten lopen om onze dagelijks benodigde alcoholica aan te vullen. De stad staat trouwens vol met oude Victoriaanse huizen in soms mooie kleurtjes. Doordat we ons iets verlopen hadden hebben we wel een deel van het Golden Gate Park en Presidio (park) gezien. Niet te veel want we zullen waarschijnlijk nog nationaal parken genoeg zien de komende weken. In Buena Vista café iets gedronken en daarna met de cable car down town gegaan. Ongelooflijk, wat een stukje technisch vernuft is dat. Wel hard (fysiek) werken voor die conducteurs. Downtown heeft Jack zijn voorraad spijkerbroeken weer aangevuld en de iPad gekocht, onder het mom dat deze voor mij (Elly) is als e-reader zodat ik geen boeken meer mee hoef te slepen. Straks nog wat eten, maar nu eerst de beentjes hoog zodat deze kunnen uitrusten van al die heuvels.
Dag 2
Vandaag naar downtown gelopen om daar weer heerlijk Amerikaans te ontbijten, scrambled eggs with pikante potatoes; en dat op de vroege ochtend. Daarna lekker in het zonnetje gezeten op Union Square. Op aanraden van Huub zijn we cheesecake gaan eten, op de bovenste verdieping van Macy’s met een mooi uitzicht vanaf het terras. Inderdaad overheerlijke, maar wel machtige (veel calorieën) cheesecake. Vanwege die vele calorieën zijn we maar weer een flink stuk gaan lopen, langs Embarcadero, na eerst nog het San Francisco Moma en het Yerba Buena Gardens te hebben bekeken. Als laatste hebben we de zeeleeuwen en het toeristische Fishermans Warf bezocht.
We hebben afgelopen dagen een lekker zonnetje gehad, ’s avonds koelt het wel behoorlijk af door de zeewind.
NB: Mexicaans bier kan niet tippen aan ons eigen Limburgse Alfa.
Vandaag, woensdag, zaten we al voor achten in de taxi die ons naar San Leandro bracht waar we de gehuurde camper konden gaan ophalen. Tegen negenen arriveerden we en kregen meteen uitleg van een vriendelijke dame. Ze had bad and good news. Het slechte nieuws was dat de door ons gehuurde 7,60 meter lange camper nog niet gearriveerd was. Het goede nieuws was dat er voor ons een 29 feet, 2010 model klaar stond en dat er geen extra kosten aan verbonden waren. Ach ja, een metertje meer of minder maakt dan ook niet meer uit. Deze reus had ook nog TV en DVD speler aan boord en was nog een stukje luxer dan het geplande exemplaar. Na een paar kilometer ben je gewend en hobbel je zo met het verkeer mee. Nog even gedag gaan zeggen in Cupertino bij het Apple imperium van Steve Jobs. Nadien inkopen gedaan bij een van de vele supermarkten die je overal ziet. Het aanbod is vooral kant en klaar maaltijden en diepvries producten. Om half drie kwamen we in Moss Landing aan, onze eerste KOA campground met full hookup plaats. Achteruit in parkeren ging ook goed met het slagschip. De zee was vrij ruw en er stond een stevige kille bries. In het jachthaventje lagen net als gisteren in SF de zeerobben te zonnebaden.
Geland
Afgelopen zaterdag hebben Jo en Miriam ons naar de trein gebracht. Hoefden we niet met de koffers in de bus. Daarna met de trein naar Amsterdam/Schiphol en die was lekker rustig vanwege het weekend. We hadden een nacht geboekt in hotel CitizenM, 5 minuutjes lopen van station Schiphol. Een fraai design hotel met een compacte kamer waarin alles high tech was, een leuk speeltje voor Jack. Verder was het hele hotel ingericht met Vitra Design meubels.
De volgende ochtend op tijd naar Schiphol om in te checken, helaas was dat niet online gelukt omdat ze de naam van Kronenberg aan elkaar geplakt hadden (vankronenberg). Ontbeten en daarna de rest van de procedure bij het onboarden en toen het vliegtuig in. In het begin voelt het toch als een haring in een ton als je zit, maar ook dat went. Alleen het lange zitten blijven we toch niet echt prettig vinden, maar dat zal wel niemand vinden. De afstand hadden we niet in zo’n korte tijd met de motor kunnen afleggen. Dus hoor je ons verder ook niet klagen.
Bij aankomst in San Francisco ging het bij de shuttledienst helaas niet zo voorspoedig. Dit heeft ons nogal wat tijd gekost. Uiteindelijk waren we om ca 17.30 uur lokale tijd bij het hotel.
Eerst een paar uurtjes geslapen en daarna toch maar even wat gaan lopen en intussen hadden we ook wel weer honger gekregen. We hebben bij het eerste Amerikaanse restaurant gegeten: Fresh Mex. Een lekkere taco met voor Jack een Mexicaans bier.
Het is nu maandagochtend 7.00 uur en zo dadelijk gaan we San Francisco verkennen.